Στουμπφ, Καρλ

(Stumpf). Γερμανός ψυχολόγος και φιλόσοφος (Βιζεντάιντ, Βαυαρία 1848 – Μόναχο 1936). Υπήρξε μαθητής του Μπρεντάvo και του Λότζε και το 1873 πήρε την έδρα της φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Βούρτσμπουργκ. Δίδαξε διαδοχικά στα πανεπιστήμια της Πράγας, του Χαλ, του Μονάχου και τελικά από το 1894 του Βερολίνου. Από τους πρώτους, που με τις μελέτες του έθεσε τις βάσεις στη φαινομενολογία. Μελέτησε επίσης την ψυχολογία της μουσικής και ιδιαίτερα την τονική συγχώνευση, μελέτες που ισχύουν μέχρι σήμερα, θεωρείται ως ο πρόδρομος της ψυχολογίας του «Γκεστάλτ». Δύο μάλιστα από τους μαθητές του ίδρυσαν την ομώνυμη σχολή, ο Γ. Κέχλερ και Κ. Κόφκα. Ανάμεσα στα έργα του διακρίνονται: Αρχές της ψυχολογίας στο διάστημα (1873), Ψυχολογία του ήχου (1883-90), Φαινομενική παρατήρηση και ψυχική λειτουργία (1907), Ο διαχωρισμός των επιστημών (1907) και μετά το θάνατό του, το 1939, εκδόθηκε το έργο του Θεωρία της συνείδησης.